1955
Gedenkboek
75 jaar RijksHBS
blad 34
EINDEXAMEN R.H.B.S.-A 1954
Verhaal der golven
Wie heeft niet eens langs het strand gelopen en gekeken naar de grote, wijde zee, die altijd bewegende watermassa? Je blijft dan onwillekeurig stilstaan, om te luisteren naar het lied van de omslaande golven op het strand. Altijd ruisen zij, soms zachtjes, maar als de wind waait, harder. Hebben ze soms iets te vertellen? Zeker hebben zij iets te vertellen, een verhaal dat nimmer eindigt. Als je heel goed luistert, hoor je het misschien, want ook mensen kunnen haar taal verstaan.
Als er geen wind is en de zon warm schijnt, is ook de zee in haar goede bui. Dan vertelt ze het sprookje van de zeemeermin en haar prins. Van haar prachtige tuinen, heel ver en diep op de bodem in de tropen. Waar de prachtig gekleurde vissen tussen de takken van de koraalbomen zwemmen en de plaats innemen van de vogels in de mensenwereld. Waar de bloemen veel groter en mooier zijn. En het is er zó stil. De bomen en bloemen, de reusachtige anemonen wuiven zachtjes op de rustige stroming. En over al deze kleurenpracht zendt de zon een matgroen licht, dat alles nog mooier en sprookjesachtiger maakt. Alles ademt vrede.
Ook vertellen de golven van vreemde, verre landen waar zij geweest zijn, en zij bootsen het suizen van de palmen na, die daar op het strand groeien en vertellen van de paradijsvogels, die een verenkleed dragen, zo wonderlijk mooi, dat geen mens het kan namaken. Zij vertellen van landen, waarboven de lucht altijd zo diep blauw is, dat ge Onze Lieve Heer bijkans kunt zien zitten, waar de zon altijd even vriendelijk schijnt, en waar de prachtigste bomen en bloemen groeien. Hier is het, dat men de mooiste schelpen vindt, grote en kleine, wonderlijk van vorm.
Maar het zachte zingen van de golven is op slag veranderd, als de stormwind waait, als de grauwe regenwolken langs de sombere lucht gejaagd worden, zodat ze gaan huilen van pijn en verdriet.
Verhaal der golven
Wie heeft niet eens langs het strand gelopen en gekeken naar de grote, wijde zee, die altijd bewegende watermassa? Je blijft dan onwillekeurig stilstaan, om te luisteren naar het lied van de omslaande golven op het strand. Altijd ruisen zij, soms zachtjes, maar als de wind waait, harder. Hebben ze soms iets te vertellen? Zeker hebben zij iets te vertellen, een verhaal dat nimmer eindigt. Als je heel goed luistert, hoor je het misschien, want ook mensen kunnen haar taal verstaan.
Als er geen wind is en de zon warm schijnt, is ook de zee in haar goede bui. Dan vertelt ze het sprookje van de zeemeermin en haar prins. Van haar prachtige tuinen, heel ver en diep op de bodem in de tropen. Waar de prachtig gekleurde vissen tussen de takken van de koraalbomen zwemmen en de plaats innemen van de vogels in de mensenwereld. Waar de bloemen veel groter en mooier zijn. En het is er zó stil. De bomen en bloemen, de reusachtige anemonen wuiven zachtjes op de rustige stroming. En over al deze kleurenpracht zendt de zon een matgroen licht, dat alles nog mooier en sprookjesachtiger maakt. Alles ademt vrede.
Ook vertellen de golven van vreemde, verre landen waar zij geweest zijn, en zij bootsen het suizen van de palmen na, die daar op het strand groeien en vertellen van de paradijsvogels, die een verenkleed dragen, zo wonderlijk mooi, dat geen mens het kan namaken. Zij vertellen van landen, waarboven de lucht altijd zo diep blauw is, dat ge Onze Lieve Heer bijkans kunt zien zitten, waar de zon altijd even vriendelijk schijnt, en waar de prachtigste bomen en bloemen groeien. Hier is het, dat men de mooiste schelpen vindt, grote en kleine, wonderlijk van vorm.
Maar het zachte zingen van de golven is op slag veranderd, als de stormwind waait, als de grauwe regenwolken langs de sombere lucht gejaagd worden, zodat ze gaan huilen van pijn en verdriet.
